کودکان بی سرپرست را دریابیم
لحظاتی در دنیای کودکان بی سرپرست
شاید تا حالا کودکان یتیم و بی سرپرست و یا بد سرپرستی را دیده باشید
که دور از آغوش پر مهر مادر و نوازشهای ارزشمند پدر محتاج محبت از هر انسان نجیب و شرافتمندی هستند.
کودکانی که بعضا در حسرت یک اخم و دعوای پدر و مادر نیز مانده اند
اما دریغ از دعوای مادرانه و اخمی پدرانه که برای این کودکان بسیار شیرین و دوست داشتنی جلوه می کند!
البته این کودکان نمی خواهند مردم به آنها از روی ترحم محبت کنند
همین که به آنها همانند یک انسان عادی نگاه و به آنها احترام گذاشته شود کافی است .
اما برای کودکان زیر شش سال آنها کسانی هستند که واقعا به محبت و دوست داشته شدن عاشقانه نیاز دارند
و این را هنگامی که در خانه های کودک و نوجوان بهزیستی می روید بیشتر می توانید درک و لمس کنید.
دیدن افرادی که در حال رنج کشیدن هستند احساسات آدمی را جریحه دار می سازد
این انسان ها می توانند کودکان بی سرپرستی باشند که دست تقدیر و حوادث و یا بیماریهای شدید پدر و مادر
اعتیاد پدر و مادر و یا خودخواهی های نفسانی آنها که در نهایت به طلاق انجامیده
آنها را به چنین روزی انداخته است .
لحظاتی در دنیای کودکان بی سرپرست
در نظر بگیرید یک کودک سه ـ چهار ساله بدون پشتوانه عاطفی و حتی مادی پدر و مادر
در وانفسای دنیای ماشین و آهن و فولاد و مشکلات اقتصادی و اجتماعی چه می تواند بکند
آیا گناه پدر و مادری پر اشتباه را او باید به تنهایی تحمل کند کودکی که نیازمند عواطف پاک انسانی است
که هر پدر و مادری با صداقت در اختیار فرزندش قرار می دهد.
هر یتیمی بی سرپرست نیست …
اما انگار سرنوشت برخی دیگر از این کودکان را به دست حادثی تلخ می سپارد
که خودشان نقشی در بروز آن نداشتند
و همین بیگناهی آنها بیشتر از هر چیز دیگر آتش به دل انسانهای نوع دوست می اندازد
که سعی می کنند تا حدودی آلام وجودی آنها را فرونشانند.
البته این کودکان هم می دانند سرنوشت و تقدیر برای آنها چنین رقم خورده تا عبرتی برای سایر پدران و مادران باشند
و همین که در آموزش انسان ها نقشی سخت برعهده گرفته اند خداوند هم قدردان شایسته ای برای آنها خواهد بود
همچنانکه پیامبر ما محمد مصطفی (ص ) هم در کودکی گرد یتیمی و بی مادری بر چهره اش نشسته بود
و اما چون خداوند می خواست او را برای همه عالمیان قرار دهد او را به این آزمون بزرگ امتحان کرد.
اشتباه نکنیم هر یتیمی بی سرپرست نیست یتیمی درد بزرگی است اما همین که در خانه پدری یا مادر یا مادربزرگ و پدر بزرگ یا حتی فامیلهای نسبی زندگی می کنند و زندگی آنها هم با سهم وارثی که برای آنها باقی مانده می گذرد.
ولی کودکان بی سرپرست کسانی هستند که هیچ جا و مکانی و کسی را برای زندگی ندارند و تنها هستند و این تنهایی را با کودکان همانند خود در خانه های کودک بهزیستی می گذرانند.
